Rozdział 4 (54)

*Ryland*

Następnego ranka odwiedziła nas Allie z małą Gigi uroczo śpiącą w wózku.

- Brandon wyrzucił mnie z domu... - pociągnęła nosem i wtuliła się we mnie.

Tego się spodziewałem. Skoro Brandon ją wyrzucił to przyjdzie do mnie, bo rodzice jej nie chcą znać. Biedactwo.

- Już dobrze. - pogłaskałem jej głowę. - Wszystko się ułoży. Porozmawiaj z rodzicami, może Cię przyjmą z powrotem...

- A czemu nie mogę zostać u Ciebie? Przecież jesteś samotnym ojcem, a ja samotną matką. Moglibyśmy, no wiesz, spróbować. - wlepiła wzrok we mnie.

- Nie moglibyśmy. Savannah wróciła. - oznajmiłem sucho, a dziewczyna tylko popatrzyła na mnie zdziwiona. - Brandon Ci nie powiedział? - zapytałem, choć odpowiedź była jasna.

- No nie powiedział. - wyraźnie posmutniała. - To ja już pójdę. - wzięła wózek z Gigi i mimo tego, że chciałem ją zatrzymać, wyszła.

Przy śniadaniu panowała napięta atmosfera. Chyba Savannah podsłuchiwała, ale nie dokładnie i jest teraz zła lub zazdrosna.

- O co chodzi kotuś? - spytałem, no nie mogłem znieść tej ciszy.

- O nic. - mruknęła pod nosem i ugryzła swoją bułkę.

- Ale widzę, że coś jest nie tak. - złapałem jej dłoń, ale szybko ją wyrwała.

- Nic mi nie jest. Po prostu jestem zazdrosna. - odwróciła głowę.

- O Allie?

- Tak. O nią.

- Nic mnie z nią nie łączy. To tylko koleżanka z byłej klasy. Nic więcej. - delikatnie chwyciłem Savannah za podbródek i obróciłem w swoją stronę. Złożyłem na jej ustach czuły pocałunek.

- Oh Ry... - westchnęła. - Już okay. Po prostu długo byliśmy osobno i stałam się teraz taka samolubna. - pocałowała mnie, a ja od razu się uśmiechnąłem.

Zdecydowanie wolę taką milutką Sav.

Jak widać życie nie zawsze jest kolorowe. Czasami jest dla nas okrutne. Ale cóż na to poradzić... Chyba nauczyć się z tym żyć i nie przejmować się porażkami.